บ้ากล้อง

ไม่ขอเกริ่นอะไรมากค่ะ ตามชื่อเรื่องเลย แบบว่าคนเบงกาลี บ้ากล้อง มาก เห็นกล้องถ่ายรูปเป็นไม่ได้ ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่จำต้องขอให้หยกถ่ายรูปให้ทุกคนไป แล้วพอหยกเอารูปถ่ายให้ดู ก็หัวเราะชอบใจกันใหญ่เลยแหละค่ะ แต่ไอ้ตอนที่ถ่ายนี่สิคะ เก๊กหน้าซะเกร็งเชียว ไม่ค่อยจะยิ้มกันค่ะ ต้องแอบแซวหลายๆ ครั้งว่าให้ยิ้ม พอให้ดูรูปที่ไม่ยิ้มแล้วตามด้วยรูปที่ยิ้มเท่านั้นแหละ ชูนิ้วโป้งให้พร้อมกับยิ้มร่าเชียว

ยิ่งตอนที่หยกเข้าไปเดินเล่นในหมู่บ้านเพื่อดูวิถีชีวิตความเป็นอยู่จริงๆว่าเป็นอย่างไร (แต่หยกก็ต้องขออนุญาตเค้าก่อนนะคะว่าขอเข้าไปเดินชมในหมู่บ้านของคุณได้ไหม เค้าไม่ปฏิเสธหรอกค่ะ แต่หยกว่าก็เป็นมารยาทที่ควรจะทำ อันนี้พูดในกรณีที่เป็นหมู่บ้านเล็กๆอยู่ในป่านะคะ ไม่ใช่ในเมือง) อ่อ..คนออกมาต้อนรับกันทั้งหมู่บ้านเลยแหละค่ะ คงไม่ได้มีนักท่องเที่ยวแวะเวียนเข้าไปเดินเล่นในหมู่บ้านเค้าบ่อยนัก เพราะดูเค้าตื่นเต้นกันมาก ดูเหมือนว่านี่อาจเป็นครั้งแรกของเด็กๆและรวมถึงผู้ใหญ่หลายๆคนที่ได้เห็นคนต่างชาติตัวเป็นๆในระยะประชิดแบบนี้ เดินตามหยกเป็นขบวนเลยค่ะ พวกเด็กๆ นี่ก็กระโดดโลดเต้นแย่งกันอยู่หน้ากล้อง ส่วนพวกผู้ใหญ่จะให้กระโดดหน้ากล้องแย่งเด็กๆ ก็คงไม่เหมาะ เลยใช้วิธีสะกิดเอาค่ะแล้วก็ชี้ที่ตัวเอง เหมือนเคยคะพอจะถ่ายรูปนี่ก็เกร็งกันจนตัวสั่นเชียว ต้องยิ้มให้ดูแล้วบอกให้ยิ้มคะ เขินกันใหญ่เชียว

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถ้าหยกถ่ายรูปอะไรซักอย่างอยู่ เค้าจะอยู่ออกนอกเฟรมพร้อมกับกั้นคนอื่นออกให้ด้วยค่ะ แต่เมื่อเห็นว่าหยกว่างแล้ว ก็จะพูด camera camera แล้วก็ชี้ที่ตัวเองค่ะ เป็นอันรู้กันว่า ถ่ายรูปฉันได้แล้วนะ น่ารักที่สุดค่ะ

หยกยิ้มอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัวทุกครั้งไปค่ะที่ดูรูปเหล่านี้  เป็นยังไงกันบ้างคะ? หลงรักเด็กๆ หรือมีประสบการณ์แบบนี้เหมือนหยกหรือเปล่าเอ่ย?