ใครมีความประทับใจสุดๆแบบไม่รู้ลืมกับการ ปีนเขา บ้างคะ? จะเหมือนที่หยกมีหรือเปล่าน้า
ตอนนี้ยังอยู่ที่เมืองดานา (Dana) ประเทศจอร์แดน (Jordan) ค่ะ นอกจากหยกจะแค้มป์ปิ้งแล้ว ยังจะไป ปีนเขา ด้วยนะ รู้ยัง
นี่จะเป็นครั้งแรกของการปีนเขาแบบที่เป็นเขาหัวโล้น
ซึ่งไม่ยากอย่างที่คิดเลยค่ะ ถึงแม้จะไม่ทางเดินให้เดินตามก็ตาม แต่ก็เหยียบไปตามหินใหญ่ๆขึ้นไปเรื่อยๆ ปีนไปไต่ไปหันกลับมาชมวิวไป วิวที่เห็นก็กว้างขึ้นๆ และยิ่งมองลงมาเห็นที่พักที่เล็กลงไปเท่าไหร่ยิ่งสุขใจมากขึ้นเท่านั้น
แต่ยิ่งสูงทางก็ชันขึ้น ปีนยากขึ้น หายใจเริ่มลำบาก เห็นที่พักเหลือเล็กเท่ามด ปีนไปไต่ไป แผ่นหินใหญ่ๆมั่นคงๆเริ่มไม่มี ส่วนหินก้อนเล็กๆก็เริ่มหล่น เริ่มลื่นไถล ไม่รู้จะไปทางไหน ร้อนก็ร้อน (มีลมนะคะ แต่เหงื่อแตกพรั่บๆ เชียว) กลัวก็กลัว เหยียบตรงโน้นหินก็หล่น เหยียบตรงนี้ก็ไม่มั่นคงเหมือนจะตก จึงยืนเกาะนิ่งๆ มองกลับลงไปก็ไม่ไหวแล้ว ใจมันหวิวๆ นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วก็คราวนี้ ถ้าตกลงไปนี่คงกลิ้งลงไปทั้งตัว โดยช้ำตั้งแต่หัวจรดเท้าและคงเจ็บน่าดู
ขาทั้งสองข้างทั้งแข็งทั้งสั่น เริ่มก้าวไม่ออก เหงื่อฝุดทุกอณูรูขุมขน หยิบยาดมแทบไม่ทัน ถึงขนาดที่ว่ารู้สึกเหมือนจะเป็นลม ยืนเกาะพิงหินแน่นจนรู้สึกว่าจะเป็นส่วนนึงกับภูเขาไปแล้ว ดมยาดมไป ทำใจอยู่นานเชียวคะเพราะอีกนิดเดียวก็จะถึงยอดแล้ว ฮึดสู้อีกสักหน่อยแล้วกัน ปีนไปร้องไห้ไปดมยาไป นึกแล้วก็ทั้งสงสารทั้งขำตัวเองจริงๆ
ขอถอนคำว่า “ไม่ยาก” คืน ทันไหม!
เมื่อถึงด้านบนซึ่งเป็นลานกว้างประมาณสัก 2 x 8 เมตร (รึเปล่า คือจำไม่ค่อยจะได้ เพราะว่าขึ้นไปถึงก็นอนอย่างเดียว รู้แค่ว่าโลกเริ่มเหลือง มือเท้าเริ่มเย็น) ไม่รู้ขาเอาแรงมาจากไหน รีบวิ่งไปอยู่ตรงที่คิดว่ากึ่งกลางที่สุด
แล้วขาก็พาลทรุดลงหมดแรงซะตรงนั้น ไม่ดงไม่ดูมันแล้วค่ะวิว นอนสะอึกสะอื้นดมยาไม่แคร์สื่อเลยทีเดียว
…แล้วขาลงล่ะ? ไม่อยากจะคิดเลย…
ยังไงก็ต้องลงค่ะ ไม่ยอมสิ้นชีพข้างบนนี้แน่ รวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ แต่ก็ไม่รู้จะลงท่าไหน ลองทุกวิธีที่จะลงได้ง่ายที่สุด สุดท้ายเลยใช้ก้นกับมือไถลมันลงมาเรื่อยๆโดยหันหน้าออกข้างนอก แต่..ไม่ค่ะ..ไม่..ไม่มองลงไปข้างล่างเด็ดขาด ณ จุดๆนี้แค่มองจุดที่จะเหยียบก็เพียงพอแล้ว
กว่าจะถึงด้านล่าง ทั้งก้นทั้งฝ่ามือนี่ช้ำและถลอกตามๆกันไป ส่วนกางเกงนี่ “พรุน” แบบไม่ต้องพูดถึง
ถามว่าเข็ดไหม? “ตอนนั้นเข็ดมากค่ะ” บอกกับตัวเองเลยว่าจะไม่ปีนเขาแบบนี้อีกแล้ว แต่ตอนนี้ “ไม่เข็ดค่ะ” กลับรู้สึกว่าจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมมากกว่าเดิม ว่าแต่จะต้องทำยังไงคะ? ใครรู้ช่วยบอกที
มีข้อสงสัย คำถาม หรือ อยากแชร์เรื่องเที่ยว คอมเม้นต์ที่ช่องนี้ได้เลยค่ะ