วันนี้จะขึ้นรถไฟไปราชชาฮี (Rajshahi) คะ ซึ่งก็จะต้องมีการวางแผนและซื้อตั๋วล่วงหน้า และโชคดีที่หยกซื้อตั๋วชั้น 1 ได้ ไม่งั้นคงต้องยืนไปตลอด 7 – 8 ชม. เมื่อยตายแน่
สถานีรถไฟที่ธากาหาไม่ยากค่ะ เป็นสถานีรถไฟที่ค่อนข้างใหญ่ มีประมาณ 10 ชานชาลาได้มั้ง แต่ที่หายากก็คือ ชานชาลาของเราค่ะ ทุกอย่างเป็นภาษาเบงกาลีหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นป้ายบอกทางรวมถึงรายละเอียดบนตั๋ว ตายละสิทีนี้ โชคดีที่หยกมาถึงล่วงหน้า 2 ชม.กว่า งานถามต้องมา ย้ำ! ถามคะถาม เมื่อได้คำตอบ (จากการชี้ไม้ชี้มือ) ก็ไปนั่งตามทิศทางที่ถูกชี้ไป
สักพักก็ได้ยินคนส่งเสียงดังเกรียวกราว (ด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจ) ตามด้วยกลุ่มคนที่วิ่งกรูกันมามากมาย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย หรือว่ามีคนตีกัน!? และแล้วก็ได้ยินเสียงรถไฟขบวนข้างๆเทียบชานชาลาค่ะ แป่ว! 555+ มาขึ้นรถไฟกันนี่เอง เป็นรถไฟขบวนสั้นๆคะแค่ประมาณ 4 – 5 โบกี้ แต่คนจำนวนมหาศาลขนาดนี้ จะไปกันยังไงหมดเนี่ย! ยืนดูไปค่ะ ผู้คนยังวิ่งมาไม่หยุด อ่อ 555+…เค้าขึ้นไปนั่งบนหลังคากัน คนล้นโบกี้จนต้องมาห้อยโหนกันตรงประตู หลังคาก็เต็ม ช่างใช้งานรถไฟได้คุ้มค่าจริงๆ เอ้า..ดูเพลินคะ ลืมถ่ายรูปความแน่นขนัดของรถไฟขบวนนี้มาให้ดูเลย
แล้วก็กลับมานั่งเฝ้าของและรอรถไฟต่อค่ะ ดูรูปที่ถ่ายไปเพลินๆ สักพักก็รู้สึกเหมือนถูกจ้องมองด้วยสายตาหลายคู่ ความรู้สึกถูกต้องคะ ถูกมุงค่ะ แต่ไม่ใช่ไทยมุงนะคะ เบงกาลีมุงค่ะ! รู้ตัวอีกทีก็ถูกล้อมรอบด้วยหนุ่มๆเบงกาลีซะแล้ว 555+ (ต้องขอบอกก่อนนะคะว่าคนที่นี้เป็นมุสลิมประมาณ 90%, ฮินดูประมาณ 9% และอื่นๆประมาณ 1% ดังนั้นผู้หญิงที่นี่ส่วนใหญ่จะอยู่ในบ้านค่ะ) เมื่อเห็นสายตาเรามองกลับ แต่ละคนยิงคำถามไม่ยั้งค่ะ ทั้งภาษาอังกฤษ และ เบงกาลี คำถามก็ทั่วๆไปค่ะ ประมาณว่า “มาจากไหน? ชื่ออะไร? มาทำอะไร? ชอบที่นี่ไหม? บังกลาเทศสวยไหม?” เค้าว่าคนที่นี่เป็นมิตรมาก ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ สายตาทุกๆคนดูจริงใจ ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไรเลยค่ะ เค้าดูดีใจมากที่นานๆจะเจอนักท่องเที่ยว ซึ่งแลดูแล้วเค้าคงไม่ได้เจอนักท่องเที่ยวบ่อยนัก เมื่อทุกคนหมดคำถาม ไม่ยอมไปไหนกันค่ะ ยืนยิ้มส่งตาหวานอยู่ยังนั้น คนก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ บอกต่อๆกันไปว่าเราชื่ออะไร เป็นใคร มาจากไหน ความสามัคคีนี้เป็นอันดับหนึ่งและเสมือนว่าทุกๆคนรู้จักกัน คนเยอะขึ้นๆจนมองไม่เห็นทาง เริ่มรู้สึกเกร็งๆเขินๆค่ะ เอ่อ..เอาไงดี Lens Super Wide ค่ะ! ชักมันออกมาเซลฟีกันสิคะ ทุกคนแตกตื่น แต่ดูชอบใจกันใหญ่ ขอดูรูปกันสนุกสนาน ความเงียบหายไปค่ะ อืม..เริ่มหิว จึงขอตัวไปหาของมาลงท้องค่ะ ร่ำลาโบกไม้โบกมือกันเรียบร้อย
ที่สถานีรถไฟแห่งนี้มีร้านอาหารอยู่ร้านเดียว บนชั้น 2 ของตึกที่ขายตั๋ว อาหารเบงกาลีอร่อยมาก และยังสะอาดอีกด้วย ราคาอาหารค่อนข้างถูกเลยสั่งมาหลายๆจาน ค่อยๆชิมไปกินไป เมื่อเริ่มอิ่มก็ตะหนักได้ว่าอีก 10 นาทีรถไฟจะออก!! จ่ายเงินแทบไม่ทันเลยค่ะ การผจญภัยเล็กๆก็เริ่มขึ้น วิ่งสิคะวิ่ง โชคดีที่ร้านอาหารกับชานชาลาไม่ได้ไกลกันมาก เลยวิ่งมาทัน เย้!! ทีนี้ก็เอาตั๋วให้นายรถไฟดูว่าโบกี้ไหน ปรากฎว่าเค้าชี้ไปชานชาลาถัดๆไป พร้อมกับภาษาต่างดาว ห๊าาา!!มาผิดชานชาลา งานวิ่งสุดชีวิตต้องมา (ซึ่งต้องวิ่งข้ามรางรถไฟไป) เหมือนเคยค่ะเอาตั๋วให้นายรถไฟดู ถูกค่ะ ^____^ เอ่อ…แล้วโบกี้ไหนละทีนี้ วิ่งต่อไปค่ะ เอาตั๋วให้คนนู้นคนนี้ดู ในที่สุดก็เจอคะ ทัน-เว-ลา ที่นั่งหาไม่ยาก เพราะคนบนรถไฟอาสาช่วยหากันเพียบ ^^ เมื่อได้ที่นั่งก็ดูนาฬิกา โห..โชคดีนะเนี่ยที่รถไฟยังไม่ออก เลยเวลาออกมา 2 นาทีแล้ว (เอานาฬิกาเราเป็นหลัก) เท่านั้นแหละ…รถเคลื่อนเลย 555+ รถไฟที่นี้เค้าออกตรงเวลาเป๊ะๆนะคะ
เคยหลงทางในสถานีรถไฟกันบ้างไหมเอ่ย หรือมีประสบการณ์อะไรน่าประทับใจ
มาเล่าให้หยกฟังบ้างสิคะ
มีข้อสงสัย คำถาม หรือ อยากแชร์เรื่องเที่ยว คอมเม้นต์ที่ช่องนี้ได้เลยค่ะ